دیدبان

اگر بخواهیم نام چند پویانمایی ایرانی را نام ببریم، در مسیر باران»، فیلشاه»، شاهزاده روم» و فهرست مقدس»، قطعاً اولین آثاری هستند که به ذهن می‌آیند. این آثار یک وجه مشترک بارز دارند؛ محتوای همه آنها یک داستان دینی و قرآنی است. اما آیا دینی و قرآنی بودن داستان یک فیلم یا پویانمایی، برای دینی بودن آن فیلم یا پویانمایی کافیست؟ من معتقدم که اینگونه نیست. بد نیست نگاهی به فیلم‌ها و انیمیشن‌های هالیوودی با موضوع داستان پیامبران، مانند فیلم حضرت نوح و حضرت موسی بیاندازیم. هرچند که این فیلم‌ها داستانی دینی را روایت می‌کنند اما عملاً هدفی ضد دینی را دنبال می‌کنند. بنابراین این امکان وجود دارد که یک فیلم، داستانی دینی داشته باشد ولی پیامی که مخاطب دریافت می‌کند، غیر دینی و یا حتی ضد دینی باشد. تفکیک بین داستان دینی و فیلم دینی، اساس نقد من به انیمیشن بنیامین» است. 

به همت دفتر هنر و رسانه بسیج دانشجویی دانشگاه امام صادق علیه السلام، دیدبان»، نشست اکران، بررسی و تقدیر از عوامل فیلم سینمایی منطقه پرواز ممنوع» با حضور عوامل فیلم در فرهنگسرای ابن سینا برگزار شد. در این نشست که علاوه بر کارگردان، تهیه‌کننده و یکی از بازیگران فیلم، سیدمحمد حسینی، منتقد سینما، هم در آن حضور داشت، پس از نمایش فیلم موضوع سینمای نوجوان» به بحث گذاشته شد.

اختلافات خانوادگی، یک عشق بی سر و ته و در نهایت قتل و قصاص؛ این شرح مختصر کلیشه‌ای است که تا به امروز بارها در سینمای ایران به تصویر کشیده شده و حالا در جان‌دار» هم یک بار دیگر عین این شِبه روایت یک خطی را می‌بینیم بدون سرسوزنی خلاقیت در خط سیر فیلمنامه. جدا از ملال آور بودن موضوع، سوژه و ایده فیلمنامه، جای این سوال باقی است که مگر چند درصد از خانواده‌های ایرانی درگیر چنین مشکلاتی هستند که این حجم از آثار سینمایی درباره این معضلات ساخته می‌شود؟

بعد از انتشار فیلم جوکر» ساخته‌ی تاد فلیپس، یک سوال به صورت جدی در محافل نقد فیلم و برخی محافل ی مطرح شد، سوالی درباره جهت‌گیری ایدئولوژیک فیلم: آیا جوکر یک فیلم ضدسرمایه‌داری است؟ در پاسخ این سوال باید گفت: جوکر؟ ضدسرمایه‌داری؟ شوخی می‌کنید!» اما چرا ادعای ضدسرمایه‌داری بودن جوکر تا این حد غیرمنطقی، خنده‌دار و مضحک است؟ چرا تار و پود جوکر با حرکت در خلاف مسیر سرمایه‌داری بیگانه است؟

فیلم، فیگور، فلسفه | نعمت‌الله سعیدی | نشر معارف

نعمت الله سعیدی در فیلم، فیگور، فلسفه» به شرح مبانی نقد فیلم از نظرگاه شرقی و اسلامی می‌پردازد. سعیدی که  همواره منتقد ادبیات غیر بومی رایج در سینمای کشور بوده، حالا نگاه ایجابی خود نسبت به ادبیات بومی نقد را در این کتاب ترسیم کرده است. نویسنده ابتدا به سراغ چیستی سینما در نگاه شرقی می‌رود، سپس به جامعه‌شناسی سینمای ایران می‌پردازد و پس از آن وجوهی از نگاه شرقی و اسلامی در زیبایی‌شناسی سینما را ترسیم می‌کند از جمله تفاوت تعلیق و انتظار، نوع مواجهه ادبیات نقد شرقی با شخصیت خاکستری و نسبی‌گرایی و .